ავტორი: ბექა სუხიტაშვილი
6 ივნისს, 1 საათზე, თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტში ოფიციალურად აიღო სტარტი adjaranet.com-ისა და თეატრალური უნივერსიტეტის ახალმა, ერთობლივმა პროექტმა – “თანამედროვე კინოს დიდოსტატები“, რომლის ფარგლებშიც თბილისს ნულოვან წლებში (და არა მარტო) მოღვაწე რეჟისორები ეწვევიან და მასტერკლასებსა და საჯარო შეხვედრებს გამართავენ.
ესპანელი რეჟისორი ალბერტ სერა პირველი მათგანი აღმოჩნდა და სწორედ მისი მასტერკლასით გაიხსნა 6 ივნისის დღე. თუკი მანამდე cinemania.adjaranet.com-ზე გავრცელებული ინტერვიუებიდან ქართველ მაყურებელს ცოტა პრეტენზიული და არასასიამოვნო შთაბეჭდილება დარჩა სერას პიროვნებაზე, უკვე რამდენიმე საათის შემდეგ, დამსწრე საზოგადოება ინტერესით უსმენდა რეჟისორს, რომელიც გულწრფელად და უშუალოდ საუბრობდა თავის შემოქმედებაზე: როგორ სწავლობდა ლიტერატურას უნივერსიტეტში, როგორ იტანჯებოდა მოწყენილობისგან ყოველ არდადეგებზე და როგორ სურდა რაღაც სამხიარულოს კეთება, როგორ აღმოჩნდა კინოში, რა ტექნიკური პრინციპები გამოიმუშავა, რაში გაუმართლა და რაში – არა, როგორ ეძებდა დაფინანსებას პირველი ფილმისთვის, რა დამოკიდებულება ქონდა ბარსელონაში ოფიციალურ კინოცენტრთან და ა.შ.
7 ივნისის მასტერკლასის პირველი ნაწილიც მის შემოქმედებაზე საუბარს დაეთმო: სცენარის შექმნას, ნარატივის აგებას, მხატვრობისა და კოსტიუმის გამოყენების თავისებურებებს, ასევე პოსტ-პროდუქციის ასპექტებს. მასტერკლასის მეორე ნაწილი კითხვა-პასუხის რეჟიმში გაგრძელდა.
ამ ორდღიანი შეხვედრისას გამოიკვეთა სერას სამი ძირითადი მიდგომა კინოზე: 1. ცოტა უნდა გიმართლებდეს 2. უნდა გწამდეს იმის, რასაც აკეთებ 3. კინოს შექმნის პროცესის მომდევნო ნაწილში წინას საწინააღმდეგოდ უნდა იმუშავო. საერთო ჯამში, თვითნასწავლი რეჟისორი ცდილობს კინოში მაგიურობის მოხელთებას და კინოს ბუნუელისებური მიმართების გაგრძელებას, სადაც შინაარსი და ნარატივი მინიმუმამდეა დაყვანილი.
8 ივნისს, თიბისი გალერეაში საჯარო შეხვედრა გაიმართა, სადაც სერამ თანამედროვე კინოსა და ხელოვნების გამოწვევებზე ისაუბრა, შემდგომი დრო კი კვლავ კითხვა-პასუხის რეჟიმს დაეთმო. საუბრისას კარგად გამოჩნდა თუ რამდენად არიან დაკავშირებულები თანამედროვე რეჟისორები კონტემპორარულ არტ სამყაროს, როგორი მჭიდრო ურთიერთობა აქვთ გალერეებთან და მუზეუმებთან. თავად სერაც, საკუთარ თავს არტისტად აღიქვამს და არა რეჟისორად (საინტერესოა, რომ მან არაერთხელ აღნიშნა ენდი უორჰოლი და სალვადორ დალი, როგორც რეჟისორები) და ეს ფაქტიც კარგად მიუთითებს დღევანდელი კინოსამყაროსა და არტსამყაროს გადაჯაჭვულობაზე. ამან ზოგიერთ დამსწრეზე ისეთი შთაბეჭდილება დატოვა, რომ ვიდეო არტი, კინოს ერთადერთ მომავლად წარმოესახა, თუმცა სერამ დაგვამშვიდა და გვითხრა, რომ ის კინოს მომავალს პოზიტიურად უყურებს და ალბათ, სანამ არსებობენ ისეთი რეჟისორები, რომლებიც კინოს კეთებას მხიარულ საქმედ აღიქვამენ, სანერვიულოც წესით, არაფერი უნდა გვქონდეს.
ამ დღეებმა კარგად დაგვანახა, თუ რამდენად მნიშვნელოვანი და აუცილებელია თანამედროვე სამყაროში მოღვაწე რეჟისორსა და კინოპროფესიონალებსა თუ კინომოყვარულებს შორის დამყარდეს კავშირი, გაზიარდეს ახალი კინომეტყველების ფორმები, გამოცდილებები და ხედვები უშუალოდ ამ პირისგან. ეს საშუალებას მოგვცემს გავიაზროთ რა ხდება დღევანდელ კინოში და განსაკუთრებით მის ალტერნატიულ ნაწილში, რა პროცესები მიდის და რა გამოწვევებს უნდა მოელოდეს მომავალი რეჟისორი, დაინახოს და არჩევანი გააკეთოს, თუ როგორი ფილმის გადაღების შესაძლებლობა აქვს. ასევე გააცნობიეროს, რომ აუცილებელი არ არის პროფესიონალებით გარშემორტყმული იყოს, რაც კარგი ფილმის უპირობო გარანტი არაა. სერამ თავისი არაპროფესიონალებით (მსახიობები, ოპერატორი, სხვა ტექნიკოსები…) დაამტკიცა, რომ ის ნებისმიერი კინოფესტივალისთვის მაინც მისაღები და წარმატებულია.
ახალი იდეებით გაჯერებულები, უკვე დიდი მოლოდინით ველით თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტის მომდევნო სტუმარს.
