ამ თემაზე იმიტომ ვსაუბრობ, რომ ახლახანს ვუყურე სერიალ ჩერნობილის პირველ სამ სერიას და სრულიად აღფრთოვანებული ვარ, თუმცა რამდენიმე ადამიანი ვიპოვე, ვინც არ დამეთანხმებოდა. ეს ადამიანები სერიალს აბრალებენ საბჭოთა კავშირის ჩინოვნიკების გაკეთილშბილებას, საძაგელი პერიოდის იმაზე უფრო ლამაზად წარმოჩენას, ვიდრე ის იყო და მეშახტეების ( ანუ მუშათა კლასის) გაიდეალიზებას. მე სხვა კითხვა მიჩნდება: ნუთუ შეუძლებელია, ყველაზე დამპალ რეჟიმში, რომელსაც კი, თანახმა ვარ, თვითონ ადამიანები ქმნიდნენ, არსებობდნენ გმირები? ნუთუ ადამიანი, რომელშიც არსებობს კარგიცა და ცუდიც, რაღაც მომენტში ვერ მიხვდება, რომ მონსტრად იქცევა (ან იქცა) და არ მოინანიებს? არ იზამს რაღაც კარგს? ნუთუ მუშათა კლასი მართლა ასეთი გამოუსადეგარი გვგონია? ნუთუ არ გვჯერა უკვე ადამიანობის? ნუთუ ასე გავუფასურდით? მე ვფიქრობ რომ არა…
იცით, რომ რეალისტი მწერლები, ყველაზე მეოცნებე ადამიანები იყვნენ დედამიწის ზურგზე? და იცით რატომ? იმიტომ რომ რომანტიკოსებისგან განსხვავებით, სჯეროდათ, რომ ადამიანი შეიძლება შეიცვალოს, გამოსწორდეს, გადარჩეს…ალბათ მეც ასეთი ვარ, მაგრამ იმის მჯერა, რისიც მჯერა. აი სულ მახსენდება ფილმი სხვების ცხოვრება, რომელშიც შტაზის აგენტი, სიმპატიით განეწყობა, ცნობილი მწერლისა და მისი ცოლის მიმართ, რომლებიც კომუნიზმს ღალატობენ და რევოლუციური სტატიის გამოქვეყნებას ცდილობენ. და იცით, რომ ეს შტაზის აგენტი უბრალოდ ერთგულია რაღაც იდეის, და რაღაც მომენტში, როდესაც ჭეშმარიტ ხელოვნებას ეზიარება, ხვდება, რომ საშინელი პიროვნებაა. და ცდილობს ამ ერთ წყვილს მაინც დაეხმაროს.
საბოლოოდ ის სასტიკი რეჟიმიც დაემხო. ადამიანები სიცოცხლეს დაუბრუნდნენ. თუმცა ზოგს ძალიან გაუჭირდა. წარმოიდგინეთ ამდენი წელი გჯეროდეს ერთი იდეის და აღმოჩნდეს, რომ ეს იდეა არაფერია გარდა ფარსისა და ძალადობის. თუმცა ადამიანებმა შეძლეს და იპოვეს ამ ცხოვრებაში ისეთი რამ, რისი დაჯერებაც ღირს. მაგალითად მეგობრობა, ოჯახი, სიყვარული, ერთგულება, სიმართლე, თანაგრძნობა. ზოგჯერ მთავარს ვერ ვხედავთ ადამიანებში. იმიტომ, რომ არ ვცდილობთ. ისე კი ყველას გამოგვივა, როგორც წყლის ფორმაში გამოუვიდა ელიზა ესპოზიტოს, თუმცა ეს ცოტათი სხვა ისტორიაა….
არ გეგონოთ, რომ მე არ მაქვს დღეები, როდესაც კაცობრიობაზე ხელის ჩაქნევას ვიწყებ. ან უბრალოდ მინდება, რომ მივყვე დინებას, რომელიც ალბათ ერთ დღეს გაურკვეველ ნაპირზე გამომრიყავს ან უბრალოდ შევეგუო მოცემულობას. მაგრამ რატომღაც არასდროს გამომდის. არ გამომდის ჯდომა ერთ ადგილას და ყურება იმის, რომ ადამიანებს ერთმანეთის აღარ გვჯერა. არც ერთი რელიგია, არც ერთი იდეოლოგია, არც ერთი პოლიტიკური წყობა არ ღირს ბრძოლად. მხოლოდ ადამიანები. მხოლოდ ადამიანობა…
