2013 წლის 17 მაისი ერთ-ერთი ყველაზე სამწუხარო მოვლენაა საქართველოს თანამედროვე ისტორიაში. წითელი ლაქაა ჩვენს უღონოდ დახრილ ხელებზე. ახლა რატომ ვიხსენებ ამას? ივნისი ლგბტქ პრაიდის დროა. დრო, როდესაც მთელი მსოფლიო ცისარტყელებითა და ფერადი ადამიანებით ივსება. ეს არის თვე, როდესაც მათ უხარიათ, რომ ისინი არიან ვინც არიან, რომ დაიბადნენ, რომ უყვართ, რომ იბრძვიან. საქართველოში კი, არამგონია რუხი ყოველდღიურობა ფერებით აივსოს. შინაგან საქმეთა სამინისტრო უარს ამბობს თავისი მოქალაქეების დაცვაზე. უარს ამბობს მათ დაცვაზე, ვინც დაიღალა საკუთარი ნამდვილი მეს მალვით, მხოლოდ იმიტომ, რომ სხვებმა ის შეიძლება არ მიიღონ.
და თქვენ თუ გიფიქრიათ, რამდენად სავალალო შედეგი შეიძლება მოჰყვეს “ალქაჯებზე ნადირობას”, რომელიც ლგბტქ საზოგადოებაზეა წამოწყებული? პირველად, თუ სწორად მახსოვს ეს ფილმიდან ბიჭები არ ტირიან გავიგე… მას მერე მახსოვს.
ოდესმე თუ გიფიქრიათ იმაზე, რას გრძნობს ადამიანი, რომელსაც უკრძალავენ მეორე ადამიანის სიყვარულს, მხოლოდ იმიტომ, რომ სხვებს ეს არ მოსწონთ? ან იმის ჩაცმას რაც მას უნდა, ან იმ ადამიანად ქცევას, რომელიც ის არის… მარტო იმიტომ, რომ ჩვენ ვერ ვეგუებით განსხვავებულობას.
ჩვენ ხომ ძალიან გვიყვარს სხვების გაკონტროლება. ყველასთვის საკუთარი შეხედულებების თავს მოხვევა, კარნახი იმისა, რა არის სწორი და რა — არა. სამყაროში უბედური ადამიანები არსებობენ მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენ ასე გვინდა. ისინი კი ისეთივე ლამაზები არიან, როგორც ყველა დანარჩენი, მათი ისტორია მშვენიერია, მათი სიყვარული კი ისეთივე ვნებიანი და გულწრფელია, როგორც ჩვენი.
გახსოვთ ერთ-ერთი პირველი მეინსტრიმ ფილმი ლგბტქ ადამიანების სიყვარულზე კუზიანი მთა? დარწმუნებული ვარ გახსოვთ… თუ არა, მაშინ უნდა გადახედოთ….
გქონიათ ისეთი შეგრძნება, თითქოს ეს სამყარო ის ადგილი არაა, სადაც თქვენ უნდა გაჩენილიყავით? გქონიათ შეგრძნება, რომ თქვენში რაღაც პრობლემაა, რაღაც ხარვეზი, თითქოს დიდი სუპერმარკეტის დახლზე დადებული წუნიანი პროდუქტი ხართ და აი, ახლა მოვა კონსულტანტი და სხვა წუნიან ნივთებთან ერთად სადმე ბნელ სარდაფში ჩაგკეტავთ? როგორი იქნებოდა თქვენი ცხოვრება? მგონია, რომ არავის შეშურდებოდა თქვენი… როგორი იქნებოდა ცხოვრება, როდესაც არა თუ თქვენ გარშემო საზოგადოებას, არამედ თქვენც გაგიჭირდებოდათ საკუთარი თავის მიღება? ისეთივე ტრაგიკული, როგორც ლოცვა, ბობისთვის.
“მართლა მჭირდება ვიღაც, ვისაც დაველაპარაკები და შენი იმედი მქონდა…”
როდესაც ჩემმა ბავშვობის მეგობარმა მითხრა, რომ ბისექსუალია, ცოტათი დავიბენი. თან ვიგრძენი, რომ ეს ადამიანი ბოლომდე მენდობა, თან ძალიან შემეშინდა. შემეშინდა, რომ ვინმე რამეს დაუშავებდა. ვინმე არ მიიღებდა, ვინმე დაჩაგრავდა, ვინმე აწყენინებდა ან კიდევ უარესი… თუმცა, გამიხარდა. გამიხარდა, რომ იმ ოჯახში და წრეშია, რომელიც ყოველთვის მის გვერდით იქნება, რაც არ უნდა მოხდეს. მაგრამ სამწუხაროდ, ცხოვრება ყველას ასე არ ინდობს…. არ დაინდო დანიელი გოგონაც…
მგონია და მჯერა, რომ რაც უფრო მეტად გამოჩნდება ლგბტქ საზოგადოება საქართველოში, მით უფრო შეეგუება და დაიჯერებს მათ არსებობას საზოგადოება. მით უფრო გაიგებს და მიხვდება, რომ სხვაობა ადამიანებს შორის არაა, რომ ყველა ადამიანი თავისუფალია სიყვარულისა და იდენტობის არჩევანში.
17 მაისი საშინელი წითელი ლაქაა ჩვენს უიმედოდ დახრილ ხელებში, თუმცა, ვფიქრობ, რომ ბრძოლა ღირს და რომ სახელმწიფო, რომელიც ვალდებულია ყველა მოქალაქე დაიცვას, უნდა ასრულებდეს ამ მოვალეობას. ჩვენ კი საკუთარ თავში მეტი სიკეთე და კაცთმოყვარეობა უნდა აღმოვაჩინოთ. ეს სამყარო ყველანაირი ადამიანს დაიტევს ისევე, როგორც ჩვენი გულები.
