ავტორი: ბექა სუხიტაშვილი
მ. ნაით შიამალანის “შუშა” რიგითი სუპერგმირული ფილმი, ბევრი ექშენითა და კომპიუტერული ეფექტებით, არ არის, ისევე როგორც მისი კინოსამყაროს გამოგონილი პერსონაჟები არ გამოირჩევიან ზედმეტი ფანტასტიურობით. “შუშაც” გაუტეხავის და გახლეჩილის მსგავსად, უფრო ინდივიდუალისტური, საკუთარ თავში ჩაკეტილი, ტრამვებით შებოჭილ ადამიან-სუპერგმირებზეა. ფილმი დუნე ნარატივით, გრძელი დიალოგებითა და ცოტა მოსაწყენი სცენებითაა გაჯერებული, რომელიც გაუტეხავს უფრო ჰგავს თავისი ესთეტიკით, ვიდრე გახლეჩილს.
შიამალანის მთელს ამ კომიქსურ “ტრილოგიაში“ თავიდანვე ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც რეჟისორს ჰქონდა ჩაფიქრებული და ტრილოგიასაც პირობითად ვუწოდებთ ამ სამეულს: გაუტეხავს, გახლეჩილს და “შუშას“. რეალურად, “შუშა” წინა ორის ერთობლივი გაგრძელებაა.
2000 წელს, გაუტეხავის კინოეკრანებზე გამოსვლის შემდეგ, მაყურებელმაც და კონიკრიტიკოსებმაც ფილმი ერთხმად მოიწონა, რომელიც კინოგაქირავებაშიც წარმატებული გამოდგა (75 მილიონიანი ბიუჯეტის მქონე ფილმმა 248 მილიონი შეაგროვა). შესაბამისად, შიამალანს ფილმის გაგრძელების გადაღებაც სურდა, მაგრამ კომპანია Touchstone Pictures-მა დაფნინასებაზე უარი განაცხადა. რამდენიმე წლის შემდეგ რეჟისორმა გახლეჩილზე დაიწყო მუშაობა და სცენარი გაუტეხავის ერთ-ერთ პერსონაჟზე ააგო, რომელიც ფილმის ფინალურ ვერსიაში ვეღარ მოხვდა. წესით და რიგით, ჯეიმს მაკევოის გმირი გაუტეხავშიც უნდა გვენახა. გახლეჩილიც ფინანსურად მომგებიანი აღმოჩნდა. “შუშა” უკვე სამივე მთავარი პერსონაჟის გადაკვეთის წერტილი და დასკვნითი ნაწილი გამოდგა – მაკევოის 20 გმირს (გახლეჩილში მხოლოდ რვა მთგანს ვხედავთ), ბრიუ უილისის დევიდ დანი და სემუელ ელ ჯექსონის ელაია პრაისი იგივე მისტერ გლასი დაემატა.
“შუშაში” მოვლენები გახლეჩილიდან სამი კვირის შემდეგ ვითარდება. პოლიცია ოთხ დაკარგულ გოგოს ეძებს. დანი საკუთარი ძალებით ერთვება გამოძიებაში და მალევე აგნებს ურჩხულის ბუნაგს დამწყვდეული გოგონებით. ორთაბრძოლისას მათ იჭერენ და ფსიქიატრიულში ამწყვდევენ, სადაც უკვე მრავალი წელია მკურნალობას გადის მისტერ გლასიც. ექიმი ელი სტეიპლის (სარა პოულსონის გმირი) მთავარი მიზანია დაარწმუნოს სამეული, რომ არანაირი სუპერძალა მათ არ აქვთ და ყველაფერი ბავშვობის ტრავმების და გამოგონილი გმირების ბრალია, რისი დაჯერებაც კომეიქსების კითხვის შედეგია.
ფილმის მეორე ნაწილზე დეტალურად რომ აღარაფერი ვთქვათ და სპოილერებს ავარიდოთ თავი, “შუშა” დაახლოებით ასეთი კომბინაციით ხელმძღვანელობს, რაც არაერთხელ გვინახავს თრილერში: უცებ, სხვა რაღაც რომ აღმოჩნდება და მერე, უცებ, კიდევ სხვა რაღაც და ბოლოს, ფილმი სულ სხვანაირად მთავრდება.
შიამალანი ძალიან ცდილობს გმირების ყოფა ფილმში მაქსიმალურად მიაახლოვოს რეალურ ცხოვრებას და თავი აარიდოს კომპიუტური ეფექტების გამოყენებას (პრინციპში, ამის საჭიროება, ექშენ სცენების სიმცირის ფონზე, პრაქტიკულად, არც არის). თუკი წინა ორი ფილმი არ გინახავთ, “შუშა” მაინც გასაგები იქნება და თუ წინა ორი ფილმის ფანიც ხართ, მაშინ ტრილოგიიის ეს დასასრულიც მოგეწონებათ. როგორც არ უნდა იყოს, შიამალანი გვიმტკიცებს თუ სურს რომ დაგვიმტიცოს ან უნდა, რომ ასე იყოს, რომ სუპერგმირები, ისევე როგორც ვილანები, ნამდვილად არსებობენ. საინტერესოა, კომიქსების ერთგულ გულშემატკივარს როგორ უნდა ამ ყველაფრის დაჯერება (ფრთხილად იყავით, თქვენც პატრიშად არ გადაიქცეთ ამ დიდი სურვილით…).
P.S.
ჯეიმს მაკევოის გარდასახვები ნამდვილად შთამბეჭდავია. ვინ იცის, იქნებ მომავალში, პრიქველებსა და სიქველებს დახარბებულ ჰოლივუდში, თოთოეულ პერსონაჟზე ცალკე ფილმიც ვიხილოთ?
