კინოინდუსტრიაში კრისტენ სტიუარტი უკვე ვეტერანად შეგვიძლია ჩავთვალოთ. ის რვა წლის ასაკიდან სცენაზე დგას და თავიდანვე ძალიან დიდი პოპულარობითა და პრივილეგიებით სარგებლობს. თუმცა, სხვებისგან განსხვავებით, შესრულებულ როლებზე საუბარს ყოველთვის თავს არიდებს.
სტიუარტს არ უნდა ჰკითხოთ, რას ნიშნავს მისთვის ამა თუ იმ როლის შესრულება, და უფრო მეტიც, არასდროს გამოიყენოთ სიტყვა “თამაში”.
ჩემთვის “თამაში” ტყუილთან ასოცირდება, – აცხადებს სტიუარტი, – როცა თამაშობ, ე.ი. რაღაცას ქმნი და ემოციებით ხალხზე მანიპულირებ. მსახიობების უმეტესება როლზეა კონცენტრირებული, მის შეისისხლხორცებას ცდილობს. მე კი არ მინდა საკუთარი თავის დაკარგვა, არ მინდა დაცემა, არ მინდა გაუჩინარება. მინდა, რომ ვჩანდე.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, თუკი სტიუარტის სახელზე, განურჩევლად პროექტისა, კონკრეტული ვიზუალი და ემოციები წარმოგიდგებათ, იცოდეთ, რომ ეს შემთხვევითი არ ყოფილა. სტიუარტის მიზანი საკუთარი პიროვნების წარმოჩენაა.
ჩემი თავის გარდა ვერავინ ვიქნები, – ამბობს ის, – ბევრი მსახიობი გაიძახის: “ეს მე არ ვარ, მე ასეთი არასოდეს ვიქნები, ეს უბრალოდ როლია”, მაგრამ ეს ხომ შენი სიტუაციური ინტერპრეტაციაა, შესაბამისად, ვინ ჯანდაბა გამოდიხარ, თუ არა ისევ შენივე თავი?!
ვუდი ალენი სტიუარტის ამ დამოკიდებულებას სწორად აღიქვამს. 2016 წელს კანის კინოფესტივალი ალენის ფილმმა – მაღალი საზოგადოება გახსნა, რომელშიც სტიუარტი მორჩილ მდივანს – ვონის განასახიერებს.
ეს 30-იანი წლების ჰოლივუდის ოქროს ხანაა. ვონი ლოს-ანჯელესში გადმოსახლებულ, ჯესი ეიზენბერგის გმირს ხვდება. მთავარი პერსონაჟი კინოინდუსტრიისადმი სტიუარტისეულ დამოკიდებულებას ამჟღავნებს: მას ერთი უცნაურობა სჭირს, თან იაზრებს სიცარიელეს და თან მწვერვალისკენ მიილტვის.
თავიდან ვონი თითქოს გაურბის ჰოლივუდის მიმზიდველობასა და სიკაშკაშეს, თუმცა, ბოლოს, მაინც ეშვება მასში: ეს არ არის ყველაზე სუფთა ბიზნესი, მაგრამ აქ შეგიძლია გაერთო და ბევრ საინტერესო ადამიანს შეხვდე. ამაში ცუდი არაფერია, რადგან შენ არ ხარ ვალდებული, რაღაცაზე მხოლოდ ერთი შეხდულება გქონდეს.
მრავალი მსახიობის კარიერაში ვუდი ალენის ფილმში მთავარი როლის შესრულება გარდამტეხი გახდა. სტიუარტის თქმით, მას შეუძლია მუშაობა იქ, სადაც საკუთარი თავისა და პოტენციური გარდასახვის გამიჯვნას შეძლებს. მიუხედავად იმისა, რომ სტიუარტი ვუდი ალენის ფილმების დიდი მოყვარულია, მაინც ვერ წარმოიდგენდა, რომ ერთ დღესაც მის ფილმში ითამაშებდა.
როგორც ფანს, ვუდი ალენის ფილმში მონაწილეობის მიღებაზე არასოდეს მიფიქრია, თუმცა, ყველაფერს მივცემდი, რომ ეს ოცნება ამეხდინა. დღესაც გაკვირვებული ვარ, რომ ყველაფერმა ასე კარგად ჩაიარა.
საოცარი კიდევ ისაა, რომ სტიუარტმა, თავის პერსონაჟთან დაკავშირებით, რეჟისორის რჩევებიც გაითვალისწინა, ეს კი იშვიათად ხდება. სტიუარტის თქმით, მუშაობის პროცესი ძალიან სასიამოვნო იყო.
ზოგი დიდ მიღწევად მიიჩნევს, თუ ყურს არ გიგდებს. ეს შეიძლება ასეცაა, თუმცა, ზოგჯერ რჩევის გათვალისწინება მომგებიანია. ხანდახან პიროვნულად, არსობრივად იჭედები და ასეთ დროს ზუსტი რჩევა ხსნად გევლინება.
დევიდ ფინჩერის შიშის ოთახში მონაწილეობის მიღების შემდეგ სტიუარტი ბევრ პროექტზე მიიწვიეს, მათ შორის აღსანიშნავია ბინდის საგა, რომელმაც მსახიობს უდიდესი წარმატება მოუტანა, ბანაკი X-Ray, კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება რაილებთან, კვლავ ელისი და კრიტიკოსების მხრიდან ძალიან დადებითად შეფასებული – სილს მარიას ღრუბლები.
ფაქტია, რომ ახალგაზრდა, პოპულარული მსახიობი თინეიჯერების ფილმებიდან გაცილებით სერიოზულ როლებზე გადავიდა. მისი თქმით, ეს წინასწარგანზრახული არ ყოფილა. თუმცა, რთულია, სიმართლე დაადგინო იქ, სადაც აგენტები, სტუდიები, პუბლიცისტები და მთლიანად ჰოლივუდი მსახიობის კარიერულ კლიმატს ქმნის.
მესმის, რომ ეს კარიერული პრესტიჟის მოპოვების მცდელობას ჰგავს. თუმცა, ამას გამიზნულად არ ვაკეთებ. რასაკვირველია, მინდა კარგ ფილმებში მონაწილეობა და პროფესიონალ ხალხთან ურთიერთობა, მაგრამ მე უბრალოდ ჩემი საქმე მიყვარს. შევდივარ როლში, შემდეგ თითქოს თვალებს ვახელ და სცენა უკვე დამთავრებულია. ზუსტად არ ვიცი, ეს როგორ მუშაობს, მაგრამ ფაქტია, – ყველაფერი ჩემგან დამოუკიდებლად, თავისთავად ხდება.
წყარო: www.indiewire.com
მოამზადა ლალი ახვლედიანმა
