ჯონ ჰამი: "ყოველთვის მიყვარდა რეკლამები"

ყველა გადის ცხოვრებაში პერიოდს, როდესაც “უცნაურია”. ძირითადად ეს ხდება კოლეჯში სწავლისას, როცა რაღაცებში გარკვევას ცდილობ.

მე ყოველთვის გამომდიოდა ხალხის გაცინება. შემიძლია, ნებისმიერ საუბარში ჩავაკვეხო ხუმრობა.

არასოდეს მდომებია, ტომ კრუზისნაირი მეგავარსკვლავი ვყოფილიყავი.

როდესაც ხალხი ლაპარაკობს იმის შესახებ, თუ როგორი რთულია, იყო მსახიობი, მინდება ხოლმე, ვუთხრა, რომ რთული ქირურგობაა – როდესაც ბავშვს გულზე ოპერაციას უკეთებ.

არ მქონია სურვილი, სცენაზე ავსულიყავი და ხუმრობები მეთქვა. მერჩივნა, ნამდვილად სასაცილო ხალხის გვერდით დავმდგარიყავი.

მახსოვს, Dawson’s Creek-ის სინჯებზე მივედი. ეს იყო სერიალი მომცრო ტანის ბიჭებზე. მე კი მოზარდივით არასდროს გამოვიყურებოდი და მათ მამას ვგავდი.

მსახიობად ყოფნა ძალიან მარტივია, თუ ტექსტების დამახსოვრება შეგიძლია.

მე მყავს დიდებული ქალბატონი. ჩვენ ერთ ტალღაზე ვართ და ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი. თუ ოდესმე დადგება დღე, როდესაც ვიგრძნობთ, რომ აღარ ვართ ერთ ტალღაზე, აუცილებლად გავაგრძელებთ გზას ჩვენ-ჩვენი გზით, რადგან გვსურს, ჩვენი ცხოვრება იყოს ჩვენი ცხოვრება და არა მესამე პირის მიმართ ვალდებულება, თუნდაც ამას ოჯახი ან ქორწინება ერქვას.

რასაც მე ვაკეთებ, არ არის კიბოს განკურნება ან სარაკეტო მეცნიერება – მე სამყაროს არ ვცვლი. უბრალოდ მესმის, კოსმიურ სივრცეში სადაა ჩემი ადგილი და ამით კმაყოფილი ვარ.

ჩვენ ვცხოვრობთ სამყაროში, სადაც ტკივილი სისუსტედ მიიჩნევა. სინამდვილეში კი ეს ძლიერებაა. სისუსტეს არ ნიშნავს, თუ ადამიანი იტყვი, რომ დახმარება გჭირდება.

მსახიობობა ბავშვობის გაგრძელებაა. შენ ასრულებ სხვადასხვა როლს და ამით ერთობი. ძალიან მაგარია, როდესაც იარაღიდან ისვრი, ან ცხენს მიაჭენებ. მე ამაზე უარის თქმა არ შემიძლია.

მე არ ვარ მატყუარა.

მე მარტოხელა დედამ გამზარდა და ათ-წლიანი ურთიერთობა მქონდა შეყვარებულთან. ასე რომ, მთელი ცხოვრების განმავლობაში ქალებით ვარ გარშემორტყმული.

ყოველთვის მიყვარდა რეკლამები. ტელევიზიის დიდი გულშემატკივარიც ვარ.

ჩემთვის შვილის ყოლა აუცილებლობას არ წარმოადგენს. ჩემს ბევრ მეგობარს ჰყავს ბავშვი და ვხვდები, რომ ასეთი ცხოვრება ჩემთვის არაა. ვფიქრობ, როდესაც სტაბილურ ოჯახში იზრდები, ბავშვის ყოლა დიდი დღესასწაულია. ჩემს შემთხვევაში კი ასე არ იყო.

ყურადღების ცენტრში ყოფნა ნერვებისმომშლელია.

ჩემთვის – ბავშვისთვის, რომელიც საკუთარ თავში ჩაიკეტა და ვერავინ ახერხებდა იმ სიბრაზის და ტკივილის გარეთ გამოტანას, რომელიც დედის დაკარგვამ მოუტანა, ფეხბურთი იყო თერაპია და თანაც ძალიან ეფექტური.

არ მიჭირს დონ დრეიპერის (შეშლილები) როლიდან გამოსვლა, რადგან რეალურ ცხოვრებაში მისგან საკმაოდ განვსხვავდები.