აბსოლუტურად თავისუფლად შემიძლია მოვკლა ნებისმიერი ჟურნალისტი, რომელიც ჩემთან ინტერვიუს შემდეგ სტატიაში დაწერს: “და აი, ის ჩემ წინ ზის, შავ სპორტულ შარვალში გამოწყობილი და ღერს ღერზე ეწევა.”
მე ძალიან უბრალო ადამიანი ვარ. თუ მტკიცებულება გჭირდებათ, შემიძლია, ახლავე გავაკუო.
სახასიათო მსახიობი ვარ, უბრალო და არა ბრძენი.
დღემდე ვერ ვხვდები, რა სჭირს ჩემს კოჭლ ეგოს. ფილმის უბრალო სისხლი გამო, ყველა ფიქრობდა, რომ ტეხასიდან ვიყავი, მისისიპი ცეცხლშის – გაუნათლებელი სოფლელი მისისიპიდან, ხოლო ფარგოს მერე ყველას მინესოტელი ქერა ვეგონე.
როდესაც ფარგოში როლი შემომთავაზეს, დიდხანს ვყოყმანობდი, რადგან ვერ ვხვდებოდი, თავად დედას, როგორ უნდა მეთამაშა დედის როლი.
ის ფაქტი, რომ ჩემს რეჟისორთან ვწევარ, ბევრ რამეს ხსნის.
ჯოელ კოენი (მომავალში მაკდორმანდის მეუღლე) და მისი ძმა ეთანი კასტინგზე გავიცანი, როდესაც 24 წლის ვიყავი. მახსოვს, როცა ოთახში შევედი, დივანზე ისხდნენ და მათ წინ ნამწვებით სავსე საფერფლე იდგა. გავიფიქრე: “რა უცნაურები არიან ეს ნაბიჭვრები. ალბათ, ინტელექტუალები არიან.”
ნუ დაუჯერებთ ლამაზ მამაკაცებს.
ძალიან მიყვარს ულვაშები, მაგრამ ვერ ვიტან ამაზე საუბარს.
თუ შედარებას დავიწყებთ, მე უფრო მეტ ფილმზე მაქვს ნამუშევარი, ვიდრე ჯოელს. ასევე, იმ რეჟისორების რიცხვი, ვისთანაც მე ვმუშაობდი, ბევრად აღემატება იმ მსახიობების რიცხვს, ვისთანაც ჯოელს უმუშავია. მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს. რამდენიმე წლის წინ, როდესაც ჯოელთან ერთად კანში გავფრინდი მისი ფილმის – სად ხარ, ძმაო? პრემიერაზე, წითელ ხალიჩაზე ერთად დავბოდიალობდით ათასობით კამერის წინ. მეორე დღეს ჩვენმა მეგობრებმა მაჩვენეს სტატია, სადაც ჩვენი ფოტო ასე იყო დასათაურებული: “პალმის რტოს ლაურეატი რეჟისორი ჯოელ კოენი და უცნობი ქალბატონი.”
არასოდეს მიფიქრია ჩემს თავზე, როგორც კინოვარსკვლავზე.
ძალიან მიკვირს, ხალხი რატომ ვერ ეგუება იმ ფაქტს, რომ მეც ისეთივე ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, როგორც ისინი. როდესაც ვდგავარ მეტროში და ველოდები მატარებელს, ან შევდივარ მაღაზიაში საჭმლის საყიდლად, მოდიან და მეკითხებიან: “ღმერთო ჩემო, აქ რას აკეთებთ?” ამ დროს ვფეთქდები და ვპასუხობ: “ოჰ, ღმერთო, გაგიკვირდებათ და მეც მეტროს ველოდები!” ან “წარმოიდგინეთ, მეც ვჭამ საჭმელს!”
ყოველთვის მინდოდა, ფსიქოპათი მკვლელის როლი მეთამაშა.
თუ შენ პროფესიად მსახიობობას ირჩევ, ორი რამ უნდა გახსოვდეს: 1.მნიშვნელობა არ აქვს, რა თანხას გამოიმუშავებ როლიდან როლამდე, ამ დროს შენ მაინც უმუშევარი ხარ. 2.მსახიობს არასდროს აქვს ძალაუფლება.
შენი ყველაზე დიდი სიძლიერე “არას” თქმის უნარშია.
უაზრობაა, დახარჯო ენერგია ჰოლივუდის დასაპყრობად.
მიჭირს ჩემი ფანების წარმოდგენა. ზუსტად ვიცი, რომ არსებობენ, მაგრამ წარმოდგენა არ მაქვს, ვინ არიან. მათ შესახებ უფრო მეტი კარიერის დასაწყისში ვიცოდი და ისინი ძირითადად განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულში ბრალდებული პატიმრები იყვნენ. ეს ჩემზე დიდად არ მოქმედებდა, თუმცა ჯოელს მათი წერილების კითხვა უყვარდა.
ნუ დარდობ კარიერაზე, იდარდე ცხოვრებაზე.
ვფიქრობ, ჩემს ერთ-ერთ მიღწევად შეიძლება ჩაითვალოს ის, რომ ვითამაშე შავ-თეთრ ფილმში ადამიანი, რომელიც არ არსებობდა. თუმცა, ცოტას ვიტყუები, ფილმის გადაღება ჩვეულებრივ, ფერად ფირზე მიმდინარეობდა და შემდეგ ხდებოდა მისი გაშავთეთრება. ისე, კარგია, რომ გადავურჩი მწვანე გრიმს, რომელსაც შავ-თეთრი ფილმების გადაღების დროს ადებდნენ მსახიობებს, რათა მათი კანი ეკრანზე უფრო ბუნებრივი გამოჩენილიყო.
მიყვარს ფილმები, რომელთა დახასიათებაც ასე შეიძლება: “ამის დედაც, მაგარია, ფული რომ მოგვცეს. მოდი, რამე გადავიღოთ!”
არასოდეს დაუჯეროთ იმ მსახიობებს, ვინც ამბობენ, რომ სამსახურის შოვნა ორმოცი წლის ზემოთ შეუძლებელია.
ვერ ვიტან გრძელ ფრჩხილებს.
წყარო: www.esquire.ru
მოამზადა ნიკა თამარაშვილმა
