ჩვენ ხშირად ვიხსენებთ ან ვციტირებთ ჩვენი კუმირების ფრაზებს, რომლებმაც ჩვენზე გარკვეული გავლენა მოახდინა. როგორც აღმოჩნდა, ეს მეთოდი არც კინოსამყაროშია უცხო – არსებობენ რეჟისორები, რომლებმაც თავიანთ ნამუშევრებში თავიანთი წინამორბედების სცენები გამოიყენეს.
ეს ქმედება კი საავტორო უფლებებისა დარღვევად და პლაგიატად სულაც არ ითვლება – პირიქით, ამ ჟესტით რეჟისორები თავიანთ პატივისცემას გამოხატავენ “მასწავლებლების” მიმართ.
დემიენ შაზელი – ლა ლა ლენდი
მართალია, 21 საუკუნეში ბლოკბასტერებისა და სპეცეფექტების ხანაა, თუმცა დემიენ შაზელმა მაინც მოახერხა, რომ გადაეღო მიუზიკლი, რომელიც წლის ფილმის ტიტულს დაიმსახურებდა.
ვფიქრობთ, ფილმის წარმატებაში წვლილი სხვა ყოველივესთან ერთად კლასიკური მიუზიკლებიდან ინსპირირებულ სცენებსაც ნამდვილად მიუძღვის.
მარტინ სკორსეზე – უოლ სტრიტის მგელი
როგორც ჩანს, რეჟისორი ორსონ უელსის გულმხურვალე თაყვანისმცემელია და სწორედ ამიტომ, ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფილმი საკუთარ შემოქმედებაში სწორედ მოქალაქე კეინის ინსპირაციით შექმნა.
კვენტინ ტარანტინოს ფილმები
ტარანტინოს ბევრი ყველაზე ნიჭიერ ქურდსაც კი ეძახის, რადგან მისი ფილმები გაჯერებულია სხვა რეჟისორების სცენებით. თუმცა, როგორც დასაწყისში აღვნიშნეთ, ეს ციტირება პლაგიატად სულაც არ ითვლება – მით უმეტეს, კვენტინის შემთხვევაში, რომელსაც სარეჟისორო განათლება არა რომელიმე კინოსკოლაში, არამედ ეკრანებიდან, საყვარელი ფილმების ცქერით აქვს მიღებული.
სამურაი და მოკალი ბილი 1
სიკვდილის თამაში და მოკალი ბილი 1
ქალბატონი სისხლიანი თოვლი და მოკალი ბილი 1
პროფესიონალური იარაღი და ჯანგო
ცეცხლის ქალაქი და ცოფიანი ძაღლები
ლარს ფონ ტრიერი – ანტიქრისტე
რეჟისორის ერთ-ერთ ყველაზე შოკისმომგვრელ ფილმში მრავლად გვხვდება ალუზიები ანდრეი ტარკოვსკის სარკიდან – იქნება ეს პერსონაჟი, გადაღების მანერა, მოქმედების ადგილი, ამინდი, ატმოსფერო თუ სიმბოლოები… და, რაც მთავარია – მთავარი გმირი ქალი, რომელიც ტარკოვსკის შემთხვევაში დედობრივი გრძნობის გამოხატულებაა, ფონ ტრიერთან კი, პირიქით – თითქოს სარკეში არეკლილი მისი შებრუნებული სახე.
სტენლი კუბრიკი და უეს ანდერსონი
ეს ორი გენიალური რეჟისორი ნამდვილად სიმეტრიის მეფეები არიან. პირველი მათგანი კი ნამდვილად გახდა მეორეს ინსპირაციის მთავარი წყარო – სწორედ ამიტომ, თუ დამწყები მაყურებელი მათ ფილმებს ნახავს, რთული გამოსაცნობი იქნება, რომელს რომელი ეკუთვნის.
ალეხანდრო გონსალეს ინარიტუ – გადარჩენილი
კიდევ ერთი რეჟისორი, რომელიც ტარკოვსკის დიდი თაყვანისმცემელი აღმოჩნდა და თავის ერთ-ერთ ნამუშევარში ნოსტალგიის სცენების გამოყენებით იდეალურად წარმოაჩინა კუმირთან ერთგვარი კინოდიალოგის საუკეთესო მაგალითი.
