კინოინდუსტრია მე-20 საუკუნის დასაწყისიდან საკმაოდ მომგებიანი ბიზნესი გახდა და სხვადასხვა კინოსტუდიები საუკეთესო პროდუქტის შექმნაში ერთმანეთს ეჯიბრებიან და ჯანმრთელი კონკურენციის პირობებში იქმენა პროდუქტი, რომელშიც მაყურებლი თანხას არ იშურებს. იმისათვის, რომ ფილმი წარმატებული გახადო, გარდა კარგი რეჟისორის, პროდუსერის, გადამღები ჯგუფისა და სხვა მნიშნველოვანი დეტალებისა აუცილებელია კარგი და ცნობილი მსახიობები, ე.წ MovieSellers-ები (ვის გამოც მაყურბელი ფილმის საყურებლად მიდის). ხსენებული მსახიობები ხშირად დასამახსოვრებელ, ქარიზმატულ და ნათელ პერსონაჟებს ქმნიან. მათი გარდასახვა ხშირად იმდენად გასაოცარია, რომ პერსონაჟისა და მსახიობი განცალკევა რთულიც კი ხდება. მსახიობი სრული მისი ოსტატობით, მოძრაობებით, მიხვრა-მოხვრით, მიმიკით, ემოციებითა და ხმის ტემბრით ცდილობენ უტყუარი გრძნობები გადმოგვცენ ჩვენ, მაყურებლებს, რომლებმაც ყურებისას გრძნობათა ზუსტად ის ფალიტრა უნდა განვიცადოთ, რომელსაც ამა თუ იმ მოემენტში პერსონაჟი განიცდის. შესაბამისად, რაც უფრო მეტად დამაჯერებელია მსახიობის თამაში, მეტად იძირება მაყურებელი ფილმის გარემოში და მეტად ყურადსაღები ხდება ყოველივე ის რაც გმირს თავს ხდება. როგორც უკვე ვახსენეთ, მაყურებელს ამ ყველაფრის დაჯერებაში მსახიობი და მისი სრული ოსტატობა, დაწყებული მოძრაობით დამთავრებული მიმიკით ემხმარება, მაგრამ საინტერესოა რა ხდება მაშინ, როდესაც პერსონაჟის სახეს ვერ ვხედავთ, ვუყურებთ ანიმაციურ ფილმს, მულტფილმს ან სულაც ლოკალიზაციას (თარგმანს). ამ შემთხვევაში მსახიობის საქმე რთულდება, რადგან მან მხოლოდ ხმის ტემბრითა და სხვა ვერბალური მანიპულაციებით უნდა შეძლოს იგივე ემოციისა და გრძნობების გადმოცემა, რომელსაც სხვა შეთხვევაში მოძრაობით, მიმიკითა და სხვა საჭირო ნიუანსებით შეავსებდა. შესაბამისად გვინდა წარმოგდიგინოთ ის სახელგანთქმული მსახიობები და არტისტები, რომლებმაც ცნობილ ანიმაციურ ფილმებში საკმაოდ შესამჩნევ პერსონაჟებს აჩუქეს საკუთარი ხმა, თუმცა გარკვეული მიზეზების გამო სრულიად შეუმჩნევლები დარჩნენ, მიუხედავად იმისა, რომ მათ დაკისრებულ მოვალეობას შესანიშნავად გაართვეს თავი: