ერთი მომენტია სასოწარკვეთილ დიასახლისებში – ბრი ვანდეკამპი ეუბნება თავის ქმარს: მთელი ეს წლები ყველაფერი მოწესრიგებული გხვდებოდა. გხვდებოდა სადილი, ვახშამი, სისუფთავე, და ამისთვის არასდროს გითქვამს “მადლობაო”.
რექსი კი არ პასუხობს და ჩუმად უყურებს. არა იმიტომ, რომ იცის: ბრი მართალია. არამედ იმიტომ, რომ ვერ ხვდება: რატომ უნდა გადაუხადოს მას “მადლობა”.
ჰოდა ჰკითხეთ თქვენს თავს: რამდენჯერ გითქვამთ “მადლობა” თქვენი ცოლისთვის, დედისთვის, რომ საღამოობით საჭმელი გხვდებათ, თქვენი ტანსაცმელი გარეცხილია, სახლი კი – დალაგებული?
ვვარაუდობ, უმეტესობის შემთხვევაში პასუხი – “არცერთხელ” იქნება, და ეს ძალიან მწარე სიმართლეა, რომელიც სხვა ადამიანების მძიმე შრომაზე გადის.
სამწუხარო რეალობა ისაა, რომ საჭმელი, სარეცხი თუ სახლის სისუფთავე რაღაცნაირად თავისთავადი გვგონია და ვერ ვგრძნობთ, რამდენ ენერგიას დებენ ჩვენი ცოლები და დედები ამ ყველაფერში.
და ჩვენ არასდროს ვამბობთ: “მადლობა.”
სასოწარკვეთილ დიასახლისებში კიდევ ბევრი მომენტია მწარე სიმართლეებზე, თუ რატომ არიან ქალები სასოწარკვეთილი და არა ბედნიერი დიასახლისები. როგორ იკლავენ ოცნებებს სხვებისთვის, რომლებიც ამას ვერც კი ხვდებიან.
ალბათ, ამიტომაც გამოუჩნდა მარკ ჩერის შოუს ათასობით გულშემატკივარი, რომ ქალებმა ფერვიუს დიასახლისების ყოფაში საკუთარი ცხოვრება ამოიკითხეს.
სერიალი იმდენად სწორ აქცენტებს სვამს და ისეთ შეუმჩნეველ დეტალებზე ამახვილებს ყურადღებას, რომ დაუჯერებელიც კია, მისი სცენარისტი კაცი რომ არის (როგორ სექსისტურადაც უნდა ჟღერდეს ჩემი ნათქვამი).
ბრი, ლინეტი, სუზენი და გაბრიელი ჩვენ გვგვანან, და იმიტომაც გვიყვარს ისინი, რომ თითოეულ მათგანში საკუთარ თავს ვხედავთ.
და ეს ისეთივე სამწუხარო რეალობაა, როგორც არასდროს ნათქვამი “მადლობა.”
კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მომენტი, რომელიც აუცილებლად უნდა გავითვალისწინოთ, ისაა, რომ ამერიკელი სასოწარკვეთილი დიასახლისები მხოლოდ დიასახლისები არიან და არ მუშაობენ. ქართველ დიასახლისებს კი ხშირად დიასახლისობის გარდა ოჯახის რჩენაც თავად უწევთ.
ერთხელ ტურიკამ მითხრა საუბრისას, ქართველი ქალების კისერზე გადაიარა ჩვენმა დამოუკიდებლობამო და ძალიან ჩამრჩა მისი სიტყვები, რადგან ჰო, სამოქალაქო ომმა მოკლა ის თაობა და მერე ისევ ქალებმა იყოჩაღეს, იმიტომ, რომ სანამ დავრჩით ასე – უპურო თავისუფლებაში, სადაც 70-წლიანი ჩაკეტილობის მერე, უბრალოდ, არ ვიცოდით, როგორ გვეცხოვრა, როგორ გავმხდარიყავით თავის უფლები, ქალებმა აიღეს ძირითადი ტვირთი.
ქალები წავიდნენ “საზღვარგარეთებში”.
ქალები შოულობდნენ/აკეთებდნენ საჭმელს, ზრდიდნენ შვილებს, როცა მკვდარი თაობა ნარკოტიკში ჩაწვა.
ქალებს ჰქონდათ გონებაში ჩაბეჭდილი, რომ დაცემის უფლება არ აქვთ, დაღლის უფლება არ აქვთ. არ აქვთ უფლება, გატყდნენ.
ჰოდა საღამოს, როცა სახლებში მიხვალთ და ივახშმებთ, დაგხვდებათ დალაგებული ოთახი და სუფთა, დაკეცილი ტანსაცმელი, უბრალოდ, თქვით.
მიდით და უთხარით ქალებს:
“მადლობა.”
